De tweede golf is een feit. Dat was hij natuurlijk al, maar de maatregelen die er nu genomen worden maken het tastbaar. Het raakt ons allemaal en het dwingt iedereen opnieuw om naar de situatie te kijken die de focus naar nu, naar vandaag, naar het moment brengt. De angst en de onzekerheid slaan weer toe en de polarisatie van oud tegen jong, ziek tegen gezond, ‘verstandig’ tegen ‘dom’ neemt toe. Het is de schuld van het virus, wordt er gezegd, maar als we onze samenleving niet zo hadden uitgekleed was het beter te hanteren geweest.

In het herfstbos is van die hectiek niets te merken. Het bos volgt de seizoenen, met uitschieters door warm, koud, droog of nat weer. De kastanjes zijn dit jaar veel kleiner en droger dan andere jaren. Paddestoelen schieten als paddestoelen uit de grond (sorry, kon het niet laten). Het is er rustig, een enkele wandelaar die met een boogje om mij heen loopt. De koelte en de stilte van het bos maken het lijf en vooral het hoofd ook weer rustig.

Het doet mij denken dat ook dit weer voorbij gaat, dat elke tijd zijn uitdagingen heeft en dat wij van hieruit ook weer verder zullen gaan. Het doet denken aan dat troostrijke gedicht van de Duirtse schrijver Heinrich Böll, geschreven voor zijn kleindochter.